فردی که خود را شهروندی قمی معرفی می‌کند با ارسال فیلم‌هایی از مشکلات پیرامون بیماری ژنتیکی برادرش به شبکه اینترنشنال، به گلایه از هزینه‌های سرسام‌آور این بیماری و بی‌توجهی مسوولان در این خصوص می‌پردازد.
وی در این فیلم می‌گوید که هیچ یک از نهادهای مسئول نظیر کمیته‌امداد، بهزیستی و واحد بیماری‌های خاص وزارت بهداشت، درخواستشان را برای تامین هزینه‌های بیماری پروانه‌ای برادرش نپذیرفته‌اند و خودشان نیز از پس داروهای این بیماری که از خارج تامین می‌شود؛ برنمی‌آیند.
در این باره گفتنی است:
کشور ما سالها است که برای حفظ استقلال و ایستادگی در برابر زیادی‌خواهی‌های غرب، تحت تحریم‌های ظالمانه قرار گرفته است و هرگونه تلاش برای شفاف‌سازی فعالیت‌های خود، کاهش تنش‌ها، برقراری ثبات و صلح به جهت رفع این تحریم‌ها را نیز با بد عهدی و زیر پا گذاشتن قراردادهای بین‌المللی پاسخ داده است.
نمونه واضح و مبرهن این تلاش‌ها، «برجام» بود که اگرچه به صورت موضعی و موقت باعث کاهش و لغو برخی تحریم‌ها علیه مردم ایران شد؛ با این حال این توافق در زمان اوباما نقض و پس از آن با روی کار آمدن دولت بعدی آمریکا به طور کلی از بین رفت.
تحریم دارویی و مشکلات ارزی برای تامین دارو، از جمله تبعات این تحریم‌ها علیه ملت ایران است که مشکلات عدیده‌ای را برای بسیاری از هموطنانمان برجای گذاشته است.
با این حال این موضوع چیزی از اشتباه این شهروند در بردن گلایه پیش سرباز دشمن خود کم نمی‌کند. شبکه‌های همچون اینترنشنال، دشمنی خود با ایران را محدود به مخالفت با برقراری نظام جمهوری اسلامی نکرده‌اند و به صراحت در برنامه‌های خود از تجزیه‌طلبی و حمله نظامی به ایران حمایت کرده‌اند و حتی آن را حق دولت‌های غربی می‌دانند.
برای همین چنین این شبکه و عوامل خودفروخته آن هرگز نمی‌توانند صدای به حق مردم ایران _از جمله شهروند مورد نظر این یادداشت_ باشند. کاش این شهروند به جای تهیه خوراک برای دشمنان ایران، مشکل خود را از طریق رسانه‌های وطنی پیگیر میشد؛ موضوعی که به طور مشخص در خصوص بیماران پروانه‌ای مسبوق به سابقه بوده و بارها نیز در سیمای ملی به آن پرداخته شده است.
اما آنچه که تاکنون گفته شد، چیزی از رسالت رسانه‌های داخلی در قبال مشکلات این چنینی کم نمی‌کند. امروز رسالت رسانه در جمهوری اسلامی، انعکاس و پیگیری مشکلات مردم است و هر کسی که قلم و دوربین به دست دارد؛ می‌بایست اولویت خود را در این جهت قرار دهد که صدای مردم را به گوش مسئولان رسانده و پاسخ در خور را تا حصول نتیجه مطمئن از آنان مطالبه کند.
در این جنگ نابرابر، از دستگاهها و مراکز دانش‌بنیان نیز انتظار می‌رود که تمامی تلاش‌های خود را در جهت رفع وابستگی کامل دارویی کشورمان _به خصوص در زمینه بیماری‌های خاص و لاعلاج_ به کار گرفته و همچون بسیاری از داروهای تولید داخل، وابستگی کشورمان در این خصوص را نیز به کشورهای خارجی را به طور کامل رفع کنند.
