به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبر قم به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از سایت قم فردا، آن گونه که جواد شاکر آرانی ، معاون اطلاعات و آمار سازمان برنامه و بودجه استان،اعلام داشته قم هم اکنون از حیث میزان آپارتمان نشینی در کل کشور رتبه چهارم را دارد.
از سویی در حال حاضر قم یکی از متراکم ترین جمعیت های کشور را در خود جای داده و از این حیث پنجمین شهر متراکم کشور به شمار می رود، به طوری که بر اساس آمار، تراکم موجود در آن، دو برابر میانگین کشوری است.
از دیگر سو با عنایت به سهم 95 درصدی جمعیت شهری در این استان، حدود 45 درصد مردم قم ، آپارتمان نشین هستند.
آنچه مسلم است این که در سالیان اخیر و در پیِ تغییر و تحولات گسترده در نوع و سبک زندگی مردم، شاهد افزایش گرایش به آپارتمان نشینی هستیم که البته بخشی از دلایل این مساله به اجبار مسایل اقتصادی و مالی بازمی گردد و این که به هر حال برای یک خانوار ایرانی ، هزینه تمام شده یک واحد آپارتمانی به مراتب کمتر از یک واحد مسکونیِ ویلایی است.
از دیگر سو ، در شرایط کنونی نه تنها در کلان شهرهایی چون اصفهان و تبریز و تهران بلکه در شهرهای مذهبی همچون قم و مشهد نیز بلندمرتبه سازی و افزایش واحدهای مسکونی آپارتمانی به یک امر عادی و اپیدمی وار تبدیل شده به طوری که بسیاری از مردم با این مساله کنار آمده و زندگی شان با اقتضائات آن هماهنگ گشته است.
به عنوان مثال همین که حدود 45 درصد مردم قم ساکن واحدهایی هستند که در عرف عام به آن ها قوطی کبریت گفته می شود، شاید در بدو امر، ناگزیر باشد اما در کلان قضیه باید دید که توسعه روند زندگی آپارتمان نشینی چه آسیب هایی می تواند برای کلیت جامعه به همراه داشته باشد.
این مساله از آن رو حایز اهمیت است که بدانیم محصور شدن افراد در واحدهایی با متراژ نسبتاً کم و بزرگ شدن فرزندان در چنین مکان هایی واجد عوارض و اثرات عموماً نامطلوب فرهنگی و تربیتی است به خصوص از این جهت که این مساله می تواند در تغییر هویت جامعه اسلامی و شهروندان آن اثرگذار باشد.
از این نکته مهم نیز نباید غفلت کرد که ایجاد واحدهای آپارتمانی در کشور ما در آغاز به عنوان خانه های سازمانی بوده اما با گذشت زمان و به خصوص در دو دهه اخیر، روند ایجاد آن شتابی دوچندان گرفته به طوری که در حال حاضر متاسفانه حتی در شهرهای کوچک و در عین حال وسیع از حیث جغرافیایی نیز واحدهای متراکم آپارتمانی را می توان به عینه مشاهده کرد.
بسیاری از آگاهان مسایل اجتماعی از این بیم دارند که با ادامه این روند در آینده ای نه چندان دور شاهد زندگی بسیاری از خانواده های ایرانی در واحدهای آپارتمانی 30 و 40 متری باشیم ، هر چند که در پایتخت این مساله تا حدودی عادی شده و دیگر تعجب و حیرت کسی را برنمی انگیزاند!
نکته پایانی این نوشتار هم این که هر چند شاید تصور این که هر خانواده ایرانی در شرایط فعلی در یک خانه فراخ زندگی کند، کمی دور از ذهن باشد، اما دست کم می توان با یک برنامه ریزی درست و هوشمندانه تا حدود زیادی جلوی توسعه و گسترش بی حد و مرز زندگی های آپارتمانی علی الخصوص در شهرهایی چون قم که مشکل زمین هم ندارند را گرفت.
